Do pre 15-ak godina Južna Afrika bila je pod Aparthejdom- sistemom prinudne rasne segregacije.
Svaki stanovnik Južne Afrike bio je klasifikovan u jednu od 4 kategorije:
bela (potomci evropskih doseljenika), “obojena” (ljudi čije potomstvo potiče od više od jedne rase), azijska i crna.
Bela južnoafrička manjina, koju čini oko 13% stanovništva, vladala je većinskim “obojenim” stanovništvom. Deo stanovništva koji spada u azijsku i crnu grupu nije imao pravo glasa, niti predstavnike u organima centralne vlasti.
Segregacija se sprovodila u svim segmentima društva, na javnim mestima kao što su javna kupatila , železnički vagoni, pa sve do stambenih kvartova i škola. Milioni crnaca bili su zbijeni u tzv. “zavičaje”, daleko od velikih gradova, radeći po rudnicima zlata i dijamanata kao strana radna snaga.
Aparthejd je sprovođen na nasilan i brutalan način iako je bio utemeljen na zakonu. Nacionalna partija, koja je uvela Aparthejd kada je došla na vlast, 1948.godine, sprovodila je zakone i koristila organe prinude da suzbije svaki otpor režimu Aparthejda. Opozicione grupe stavljene su van zakona, a politički disidenti bili su zatvarani bez suđenja i često mučeni.
Mirne demonstracije često su se završavale nasiljem. Posle niza godina međunarodnih osuda, ekonomskih i kulturnih sankcija i narastajućeg unutrašnjeg otpora, režim Aparthejda počinje da slabi. Kada je F.V. de Klerk postao predsednik Južne Afrike, 1989.godine, nasledio je zemlju u dubokoj krizi, kojom se gotovo nije moglo vladati.
